سیاه و سفید

مهربانم

از آغاز می گویم برایت:

از آن زمان که به تو رسیدم

از عشق تا عقل از عقل تا شعر

من تو را در لحظه های تنهایی

از میان نوشته هایم جستم

آن زمان که نگاه ها برایم معنا نداشت

آمدی

و معنای دوباره به تصورم دادی

معنای عشق دوباره معنای نفس کشیدن در هوای عشق

معنای زندگی....

سیاه و سفید...

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

یاخزانی خالی از فریاد و شور

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزهای دگر

سایه ای ز امروزها دیروزها

دیدگانم همچو دالانهای تار

گونه هایم همچو مرمر های سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد

خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل به روی گور غمناکم نهند

می رهم از خویش و می مانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افق ها دور و پنهان میشود

لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامنگیر خاک

بی تو دور از ضربه های قلب تو

قلب من می پوسد آنجا زیر خاک

بعد ها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام و ننگ

 

سیاه و سفید...

به دیدارم بیا هر شب

در این تنهایی تاریک و تنهای خدا مانند

دلم تنگ است

بیا ای روشن ای روشن تر از لبخند

شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها

دلم تنگ است

بیا بنگر؛ چه غمگین و غریبانه در این ایوان سر پوشیده؛

وین تالاب مالامال

دلی خوش کرده ام

با این پرستوها و ماهی ها و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی

شب افتاده است و...

من تنها و تاریکم

سیاه و سفید...

امروز یکی بهم گفت فراموشت کنم

خندم گرفت...

اما گریه کردم!

فهمیدم نمی دونه چه غمه بزرگی تو دلمه

ندیده بود قلبم شکسته

ندیده بود گل عشقی رو که هر روز با گریه هام سیرابش میکنم هنوز پژمرده نشده

هیچی نگفتم

ولی چشمام همه چی رو گفته بودن...

چرا چشمای آدما هیچ وقت دروغ نمی گن؟

 

 

سیاه و سفید...

         دارایی بی هیچ سوال من!

         آنگاه که می آیی

        ـ در شبان تیره و تاریک ـ

         دلگیر از خورشید

         به تو اقتدا خواهم کرد

 

 

         یه زمانی یه چیزایی برای دل خودم می نوشتم

         یه زمانی وقتی هنوز یه نفرو دوست داشتم

         یه زمانی که اون یه نفر دلمو نشکسته بود

         ولی حالا هیچ متنی برای دل خودم نخواهم نوشت

         برای دلی که حالا شاید هزاران تکه باشه

         متنه این پست و تغییر دادم

         چون بعضی دوستان تصور می کردند که این متنو خودم نوشتم

سیاه و سفید...

...

تو نیستی که ببینی

چگونه با دیوار

به مهربانی یک دوست

از تو می گویم  

تو نیستی که ببینی

چگونه از دیوار

جواب می شنوم

تو نیستی که ببینی

چگونه دور از تو

به روی هر چه در این خانه است

غبار سربی اندوه

بال گسترده است

تو نیستی که ببینی

دل رمیده ی من

به جز تو

یاد همه چیز را رها کرده است...     

می دونم الان داری گریه می کنی قشنگم تو که می دونی تحمل اشکای زلالتو ندارم

می دونم سخته ولی تو بدون منم می تونی باور کن من نمی خواستم اینطوری بشه

نمیدونم چرا انقدر سنگدل شدند که نمی تونن درکمون کنن انگار خودشون جوون نبودن

ولی تو ناراحت نباش گلم حتما من لیاقته تو رو نداشتم

به خدا می سپارمت و برات آرزوی بهترین ها رو می کنم

اشکاتو پاک کن گله من ...!        

 

سیاه و سفید...

آنگاه که خنده بر لبت می میرد

چون جمعه پاییز دلم می گیرد...

دیروز به چشمان تو گفتم که برو

امروز دلم بهانه ات می گیرد...!

همیشه دلتنگت...

سیاه و سفید...

این کیست گشوده خوشتر از صبح پیشانی بی کرانه در من

وین چیست که می زند پر و بال همراه غم شبانه در من

از شوق کدام گل شکفته است این باغ پر از جوانه در من

وز شور کدام باده افتد این گریه ی بی بهانه در من

جادوی کدام نغمه ساز است افروخته این ترانه در من

فریاد هزار بلبل مست پیوسته کشد زبانه در من

ای همره جاودانه بیدار چون جوش شرابخانه در من‌

تنها تو بخواه تا بماند این آتش جاودانه در من

تنها تو بخواه .... 

 

سیاه و سفید...

آتش بگیر تا بدانی چه می کشم

احساس سوختن به تماشا نمی شود

سیاه و سفید...

  تو را به نبودنم دعوت می کنم  

                            که تو به من دنیا دادی

                                            و من به تو خاطره ...

 

سیاه و سفید...